Over 20 jaar zul je meer inzitten over de dingen die je niet gedaan hebt, dan over de dingen die je wel gedaan hebt.
Laat je weerstanden dus varen.
Zeil weg uit die veilige haven.
Vang de wind in je zeilen.
Verken. Droom. Ontdek.

zaterdag 2 maart 2013

Toch jammer dat Angelina er niet was...


Talrijke fora op internet, reisverhalen en ook de reisgids waarschuwden ons voor de corrupte grensovergang naar Cambodja. Ons verhaal begon al goed: onze tuktukchauffeur die ons naar de grens bracht aan Thaise zijde van aan het busstation dropte ons aan een kantoortje waar we al ons visum konden aanschaffen bij goede vrienden van haar (tegen drie keer de effectieve prijs). Gelukkig konden we dit eerste obstakel vermijden want we hadden onze visa al aangeschaft in Vientiane. Nadien wandelden we naar de Thaise grens waar ze zonder veel poespas de nodige stempels in ons paspoort zetten. We slenterden verder naar de Cambodjaanse zijde waar ons onmiddellijk een "helper" te hulp kwam, alweer voor een visum. We wimpelden hem af (maar hij bleef ons volgen).
Toen we de geïmproviseerde kantoren van de Cambodjaanse grenspolitie buiten kwamen, stond hij ons weer op te wachten om ons naar één van de door de regering gesteunde bussen te leiden die ons, aan een toeristenprijs, naar Siem Reap zouden brengen. We hadden op internet gelezen dat je nooit zeker bent wanneer die vertrekken, en dat vele officiële politiemensen trachten je nog enkele dollars armer te maken door allerlei ter plaatse verzonnen "problemen" met je visum of paspoort, te ontdekken. Met onze zware rugzak stapten we moedig enkele meters verder onder de verzengende middaghitte tot we één van de lokale taxi's konden aanspreken om een rit naar Siem Reap te versieren. Bang voor de ogen van de politie (die uiteraard niet wil dat het geld niet naar hen gaat) moedigden ze ons aan tot snel instappen. We kwamen een redelijke prijs overeen en zetten koers richting Siem Reap. Zoals verwacht zette onze goedbetaalde privé-taxi ons wel niet af aan ons guesthouse maar bij één van zijn bevriende tuktukchauffeurs die zo een klus trachten te versieren door ons "gratis" naar ons guesthouse te brengen, in ruil voor een dag met hen in Angkor Wat... Gelukkig waren we al wat gewend aan afzet-praktijken en grensovergangen na onze reis door Afrika :-)


Een ontdekkingstocht in Angkor Wat, dé bezienswaardigheid van Cambodja, kon uiteraard niet op ons programma ontbreken. We schaften ons een driedaagse pas aan en fietsten langs de vele tempels in dit gigantische tempelcomplex, waar nog steeds een beetje de magie van toen te voelen is.



Gelukkig boden sommige door de jungle terug ingenomen tempels ook wat schaduw en verkoeling, want het was er immens heet. We dronken liters water en kokosnoten leeg om ons vochtgehalte op peil te houden :-) "Groot" was dan ook onze teleurstelling bij onze terugkomst in ons guesthouse in Siem Reap toen we hoorden dat bij een botsing tussen twee trucks enkele (20 om precies te zijn) electriciteitspalen met hoogspanning tegen de vlakte waren gegaan. Hierdoor zouden 1 miljoen mensen in Siem Reap het voor de volgende 7 dagen zonder electriciteit moeten doen. Wij hadden nu eens "zot" gedaan en een kamer met airco én ventilator geboekt, nu moesten we ons elke avond met ons hoofdlampje een weg zoeken in het labyrint van onze rugzak en de nacht doorkomen, badend in het zweet :-) Ons guesthouse was veruit het enige in de straat dat pas na drie dagen een aansluiting op een generator had ontdekt :-)


Onze laatste dag in Siem Reap brachten we bijna integraal door in een door airco verkoelde bakkerij waar we onszelf trakteerden op een heerlijk stuk kaastaart en brownie. Bijna zo lekker al thuis!


dinsdag 26 februari 2013

Rock Werchter, editie Thailand



We besloten uiteindelijk toch om Noord-Oost Thailand te doorkruisen omdat dit gewoonweg 'sneller reizen' zou betekenen waardoor we meer tijd overhouden voor ons bezoek aan Cambodja. We trokken eerst naar het Phu Kradung National Park, volgens de reisgids "een van de mooiste natuurparken van Thailand". En dat hoopten wij ook, gelet op de vele bussen die het ons kostte om er te geraken en de complete 'run-down place' (de enige in het dorp, -'t is te zeggen, we moesten wel altijd op een lift gokken erheen van en naar het dorp) waar we moesten slapen :-) Het bestaat in feite uit een soort van plateau (1300m hoog) gelegen te midden van een voor de rest vlak landschap. Je kan er nadat je de berg hebt beklommen (stevige klim), vele mooie wandelingen maken. Voor de verandering kan je hier eens echt wandelen, zonder dat je ook naar boven kan worden gereden. Wat zeer verwonderlijk is, want zoals we al eerder schreven, "vermijden" de gemiddelde Thai elke vorm van wandelen of fysieke inspanning :-) Er zijn ondertussen wel al plannen goedgekeurd voor een kabelbaan naar boven...

In een drietal uur wandelden we naar boven en lieten de vele talrijke jeugdige Thai achter ons :-) Blijkbaar was de "zomervakantie" net begonnen en honderden jongeren puften en hijgden zich een weg naar boven op het meest bizarre schoeisel (sandalen, slippers, pumps, ...), in de meest ongemakkelijke kledij (jeans, strakke broeken, ...) en met een enorme hoeveelheid bagage - die uiteraard wel door dragers werd getorst. De meesten zouden voor enkele dagen tot een week op het plateau kamperen. Bij aankomst boven zagen we een immense hoeveelheid tenten opgesteld, waren wij blij dat we ervoor gekozen hadden om in één dag naar boven en terug naar beneden te wandelen :-) De Thaise interpretatie voor een bezoek aan een nationaal park, waar je rust en natuur verwacht, deed ons even aan een camping van Rock Werchter denken, compleet met eettenten en al :-) We maakten nog wat kortere wandelingen op het plateau naar enkele  (droge) watervallen en zetten nadien de afdaling in, om nét voor de duisternis viel, beneden een lift te versieren op de moto van een drager.

Prasat Phanom Rung
We wilden eigenlijk ook in dit stuk niet-toeristisch Thailand een uitzonderlijke tempel gaan bezoeken, de Prasat Khao Preah Viharn. We maakten de lange reis tot de dichtst bijzijnde stad... om daar tot de constatie te komen dat de tempel 'onbezoekbaar' was. Hij ligt in betwist grensgebied tussen Thailand en Cambodja en blijkbaar was de vete net weer in volle hevigheid opgelaaid... Niemand kon ons helpen want niemand sprak Engels en er waren nog minder faciliteiten voor toeristen dan in Phu Kradung.

Muang Tham
We lieten deze stad dus de volgende morgen alweer achter ons en spendeerden onze laatste twee dagen in Thailand in Nang Rong dat we als uitvalsbasis gebruikten voor een bezoek aan de nabijgelegen Khmer-burchten. De ene, Prasat Phanom Rung is gebouwd op een oude vulkaan, en de andere Muang Tham ligt aan de voet ervan en is omgeven door een groot waterreservoir. Beiden waren een mooi voorsmaakje voor onze ontdekkingstocht in Angkor Wat :-)


donderdag 21 februari 2013

Tubing!?!?


Van Luang Prabang reisden we door naar het mooie Vang Vieng. Vroeger was dit hét Ibiza van Laos. Je kon op een grote binnenband de rivier afdobberen ('tubing' genaamd) en af en toe halt houden aan de (toen) talrijke bars met pompende muziek die erlangs waren opgesteld. Dit leidde tot een massaal drank- en druggebruik en elk jaar gebeurden er dodelijke ongevallen met toeristen. Dit behoort nu allemaal tot het verleden. De bars werden gesloten (buiten een paar) maar je kan nog steeds gaan 'tuben'. Omdat dit nu éénmaal hét is in Vang Vieng, gingen wij het toch ook eens proberen :-) Het eerste uur was het allemaal spannend en nieuw, nadien begon het wat saai te worden... Het was 'maar' 3km maar doordat we hier bijna op het hoogtepunt van het droogseizoen op bezoek zijn, bereiken het waterpeil en de stroomversnellingen op de rivier hun dieptepunt :-) We moesten dus constant met onze armen zitten peddelen en kregen er als bonus nog een zwaar onweer bij. Al bij al was het toch eens leuk om te doen hoor! De uitzichten van op de rivier op de zwarte karststenen heuvels zijn adembenemend!






We genoten er nog meer van tijdens een lange en warme mountainbike-tocht. Kwestie van onze conditie op peil te houden :-) Onderweg bezochten we ook één van de vele grotten waar deze regio rijk aan is. Het is wel eens een belevenis om een grote grot zonder aangelegde padjes of geïnstalleerde verlichting te ontdekken. Klauteren over rotsblokken met enkel het zwakke schijnsel van onze hoofdlichtjes in de diepte geven het net iets meer dan een bezoek aan de grotten van Han :-)

Na Vang Vieng stond alleen nog Vientiane op het programma, de meest compacte hoofdstad die we ooit bezochten. Al zijn ook hier de Koreanen, Japanners en Chinezen overal mega-luxe-gebouwen aan het neerpoten... Je vraagt je af voor wie of wat...

We bezochten de markt, enkele tempels, regelden ons visum voor Cambodja, veranderen wel honderd keer van gedacht over waar onze volgende bestemming zou zijn (Zuid-Laos of Noord-oost Thailand, kiezen is moeilijk :-)), gingen afkoelen in het stedelijke openluchtzwembad,... We gingen ook eens een kijkje nemen in het uitstekende COPE-centrum. COPE is een organisatie die slachtoffers van niet-geëxplodeerde objecten (vooral clusterbommen) onder zijn hoede neemt. Het voorziet in opleidingen en begeleiding van lokaal personeel voor de ontwikkeling van prothesen en aanverwante rehabilitatie-activiteiten. Er zijn zo'n 5 centra in Laos die voor elke Laotiaan die dat nodig heeft voorzien in een degelijke behandeling. We bekeken er een documentaire over hoe bommen worden ontmijnd en hoe de lokale bevolking wordt opgeleid tot ontmijners.  Maar we leerden vooral veel over de impact van deze gevaarlijke objecten op het dagelijkse leven van elke Laotiaan.

We sloten onze reis door Laos af met een heerlijke pizza in het restaurant van de neef van een vriend van ons. Soms kan de afwisseling op het dieet van rijst en noedels eens geen kwaad :-)

vrijdag 15 februari 2013

Tuktuk

Zonsondergang boven Luang Prabang

Na een lange busrit kwamen we aan in Luang Prabang en voelden ons een beetje zoals Jozef en Maria in Bethlehem... (we vergeten even dat Maria hoogzwanger was). Aangezien zowat de hele Chinese middenklasse over Zuid-Oost Azië leek uitgezwermd te zijn (naar aanleiding van hun vakantie ter gelegenheid van het Chinese Nieuwjaar) vonden wij nergens een plaats om te slapen :-) Wegens gebrek aan een ezel, bewaakte Jeroen onze rugzakken terwijl ik verschillende guesthouses afschuimde... We vonden uiteindelijk toch een plaatsje.


Misschien iets meer over de "Chinezen". Eerst en vooral: ze zijn overal. Ze verplaatsen zich altijd in kolonnes - zowel met de wagen als in de stad al wandelend- en ze communiceren met elkaar via walkie-talkies, echt een grappig zicht. Onderhandelen over een prijs doen ze nooit, ze betalen gewoon wat men vraagt, en na een half uur in een stad slagen ze er al in een T-shirt of iets anders van een bezienswaardigheid in de buurt te dragen. 


Het oude stadsgedeelte van Luang Prabang, gelegen aan de Mekong, straalt gelukkig één en al gemoedelijkheid uit (ondanks de vele toeristen): met zijn witte Indochinese villa's, de echte bakkerijen waar we van heerlijke croissants smulden, de kraampjes langs de kant van de weg waar ze verse fruitsappen uit hun blender toveren, de vele monniken met hun oranje gewaden die je aanspreken om hun Engels te oefenen en de avondmarkt met soevenierspullen... Het stadcentrum is niet voor niets in zijn geheel Unesco-werelderfgoed.


Komende uit het (naar Lao-normen) 'koude' noorden, overviel de zwoelheid en de warmte er ons een beetje. We slaagden er toch in de voornaamste tempels te bezoeken, de Lao te observeren tijdens een spelletje 'jeu de boules', de tuktuk-chauffeurs te misleiden door elke (onophoudelijke) keer dat zij 'tuktuk' zeiden, 'walkwalk' te antwoorden en een Laotiaanse kookcursus te volgen :-) Na een bezoek aan de plaatstelijke markt, leerden we eindelijk het geheim kennen voor het maken van 'sticky rice' en aten onze buik vol aan de andere 6 typische gerechten van het land.

Het dessert :-)


dinsdag 12 februari 2013

Plain of Jars


Voor onze geplande busrit naar Phonsavan hadden we geluk. Terwijl we richting het busstation wandelden stopte een bestelwagen die "toevallig" ook naar Phonsavan moest. De chauffeur sprak geen Engels maar maakte ons met de woorden "same same" duidelijk dat hij dezelfde prijs aanrekende als voor een busrit (normaal gezien betaal je meer). We vergeten even dat de laatste 55km van onze rit de remmen van het busje niet meer werkten en de behendige chauffeur dus gebruik diende te maken van zijn handrem...Een onvoorziene troep vee op de weg achter een bocht bezorgden hem (en ons) bijna een hartaanval :-)
Site 1
Site 2
Ook in Phonsavan kan je de gevolgen van de jarenlange bombardementen nog zien in het landschap. Her en der zijn bomkraters en geregeld hoor je ergens in de verte een (gecontroleerde) explosie. Meer dan 30% van de twee miljoen ton bommen liggen hier immers nog niet-geëxplodeerd op de velden en gronden van de lokale bevolking. Elke dag raakt hier nog iemand gewond of gedood. De Mines Advisory Group (MAG) levert hier dan ook fantastisch werk en staat sinds 1994 in voor de ontmijning van de "unexploded ordnance (UXO). We gingen een kijkje nemen in hun lokaal bureau en zagen welk goed en belangrijk werk ze leveren door vooral ook de lokale bevolking (en vooral vrouwen) op te leiden en te sensibiliseren rond ontmijning en de gevaren van het verzamelen van het metaal van deze niet-geëxplodeerde objecten.
We waren hier natuurlijk ook vooral voor een bezoek aan de historische sites van de Plain of Jars. Duizenden kruiken liggen hier her en der verspreid. Men weet niet hoe oud ze zijn noch waarvoor ze ooit gediend hebben. Drie plaatsen werden door MAG vrijgegeven voor het toerisme na ontmijning. Op een daguitstap met een scooter bezochten we ze alledrie, puffend van de hitte en roodbruin van het stof van de "dirt road".  Nadien namen we nog een kijkje bij een lokale organische boerderij waar ze zijderupsen kweken om nadien de zijde met natuurlijke materialen te kleuren en op de authentieke manier te weven tot prachtige materialen. Een mooie afsluiter van ons bezoek aan Phonsavan.
Site 3

zondag 10 februari 2013

De "Secret War" onthuld...

Noodbunker in grot met zuurstofmachine

Met zijn nabijheid tot China en Vietnam kon het niet anders dan dat de talrijke inwijkelingen in Sam Neua het Chinese Nieuwjaar en Tet (Vietnamees) uitvoerig zouden vieren. Onze eerste avond werden we al bijna heel de nacht wakker gehouden door een karaokefeest recht tegenover onze deur, maar het zou nog beter worden op de echte "Oudejaarsavond". Toen werden we door de Chinese/Vietnamese eigenaars van ons guesthouse uitgenodigd om samen met hen te vieren, lees: "specialiteiten" eten waarvan je niet weet wat het is en lao-lao whisky drinken. Het werkt als volgt: er is één glaasje en dat gaat de tafel rond. Je MOET het ledigen in één keer en weigeren kan niet. Zo gauw het enthousiasme rond de deelname van de twee "falangs" wat was bekoeld en de aandacht afgeleid, dropen we stilletjes af naar onze kamer...
Hoofdkwartier van de Pathet Lao in de grot
We huurden een scooter en trokken richting Vieng Xai. Als je dit mooie kleine dorpje ziet, gelegen tussen de rijstvelden en groene karstheuvels, kan je nauwelijks geloven dat de Amerikanen hier tijdens de Vietnam-oorlog om de acht minuten een volledig lading bommen dropten, 9 jaar lang. Dat betekent 580.344 missies en twee miljoen ton bommen. Er vielen meer bommen in Laos dan tijdens de Tweede Wereldoorlog in Europa. Men noemt het de "Secret War" omdat Amerika zijn betrokkenheid steeds ontkende en de bombardementen werden uitgevoerd door een soort van privé-milities waarvan achteraf bleek dat deze gefinancierd en ondersteund werden door de Amerikaanse CIA...

We bezochten enkele van de belangrijkste 450 grotten die een schuilplaats boden aan 23.000 mensen en leerden er hoe het dagelijkse leven werd georganiseerd maar vooral ook gedomineerd door de onophoudelijke bombardementen en hoe vanuit het politieke hoofdkwartier van de Pathet Lao (de communistische partij) de transformatie van het land werd voorbereid. Een fascinerende plek, een leerrijk bezoek en de tijdrovende busrit waard :-)
Tunnelcomplex  in de grotten

donderdag 7 februari 2013

Les in geduld



Onze kleren waren vuil en wij konden onszelf nauwelijks bewegen, dus besloten we na onze trekking een dag langer in Luang Nam Tha te blijven. Het regende pijpenstelen dus veel anders dan lezen en de komende dagen plannen deden we niet.

De dag nadien wachtte ons immers een dagje bus-zitten. We vertrokken om 7u30 en kwamen 's avonds om 19u op onze eindbestemming aan (Muang Khua), na een oponthoud van bijna 4 uur in een tussen-busstation omdat onze bus maar niet vol raakte (en dan vertrekt hij niet) :-) Busstations zijn wel altijd een bron van vermaak omdat je daar de lokale bevolking op hun best kan observeren. Een praatje slaan konden we jammer genoeg niet omdat niemand Engels sprak...
Onze chauffeur maakte het wachten ruimschoots goed door aan een hoge snelheid de slingerende weg door de bergen te nemen (met gelukkig zo goed als geen verkeer).


Op de boot...
Het dorpje Muang Khua stelde niet veel voor maar diende als uitvalsbasis om de volgende morgen de boot te nemen naar Nong Khiaw. Opeengepakt met andere toeristen en locals, zakken rijst, bakken bier, een paar kippen en een krijsend biggetje voeren we de Nam Ou rivier af langs stroomversnellingen (spannend en nat :-)), verschillende kleine dorpjes waar we voorraden en bewoners achterlieten en terug meenamen, terwijl we ondertussen genoten van het prachtige karstlandschap met zijn hoge en groene heuvels.
We vonden een gezellige bamboe-bungalow waar 's nachts het getrippel van de muizen ons wakker hield, maar met een mooi uitzicht op de omringende bergen en de heerlijke geur van bloemen. We gingen er mountainbiken, wandelen, gingen kijken naar enkele grotten in de buurt die tijdens de Vietnam-oorlog als schuilplaats dienden, Jeroen probeerde een lao-massage uit en we probeerden terug wat regelmaat in ons eetpatroon te krijgen met al dat lekker eten in de buurt :-)

Nong Khiaw
Vanuit Nong Khiaw wilden we helemaal naar het oosten, richting de grens met Vietnam, naar Sam Neua. Aangezien dit in één keer een busrit betekende van 10 à 12 uur (voor 300km) besloten we het op te splitsen en overnachtten ergens in het midden. Die busritten duren hier zo lang omdat de weg nooit recht en nooit vlak is, de bus oud en overladen is maar het landschap des te indrukwekkender. We sakkeren dikwijls op de busritten (ook omdat je je toch altijd een beetje afvraagt of je het er levend zal vanaf brengen en de Laotianen rondom ons constant hun maag ledigen) maar als we de kleine dorpen passeren op de bergkammen met zijn veelkleurige stammenbevolking of met de bus zo hoog klimmen dat we boven de wolken komen, dan vergeten we de tijd, het discomfort en het ongemakkelijke gevoel in onze maag (een beetje) :-)

zaterdag 2 februari 2013

Jungle rules!!




De Lao-Stig
In Chang Khong staken we de grens over, op een bootje over de Mekong, naar Laos, om een volgend hoofdstuk van onze reis te beginnen. Op het eerste zicht merk je wel dat Laos "armer" is dan Thailand, minder inwoners heeft en ook veel groener nog is.  We namen een bus naar Luang Nam Tha, in het noordwesten van Laos, blijkbaar het mekka van eco-toerisme. We schreven ons in voor een driedaagse jungle trekking in het Nam Ha National Park, waar nog verschillende etnische stammen "volledig" afgezonderd van de "moderne" wereld leven. De organisatie waarschuwde ons dat de trekking "gemiddeld tot moeilijk" zou zijn, maar wij dachten: "tja, dat zeggen ze altijd, ze weten niet wat wij gewend zijn :-)" Maar het werd een stevige trekking, en een geweldige ervaring. Samen met 7 anderen (twee Canadezen, drie Duitsers, één Oostenrijker en een Nederlander) en drie Laotiaanse gidsen waarvan er maar één Engels sprak, begonnen we de eerste dag, vol frisse moed, aan onze trekking. We wandelden die dag ongeveer 5 uur op een goed bewandelbaar één-mans-padje in de jungle. Onderweg toonden de gidsen ons allerlei eetbare planten en kruiden.

Tegen de namiddag kwamen we aan bij een dorp van de Khmou-stam, waar ongeveer 200 mensen in houten hutjes leven langs een rivier, met de dichtste weg (in welke staat ook) op diezelfde afstand van 5uur wandelen die wij net gedaan hadden. Ongelofelijk! Electriciteit, het is te zeggen, voldoende electriciteit om een paar lampen te laten branden en een radio muziek te laten spelen, wekken ze zelf op door kleine afdammingen op de rivier te maken en daarin een soort van propellers neer te laten waarmee een dynamo wordt aangedreven die electriciteit opwekt. Chinese makelij, maar het werkt :-)

Lao-lao bij kaarslicht
We namen een frisse duik/bad in de rivier, net zoals de locals deden en genoten nadien van een vers klaargemaakte specialiteit van het dorp. Ondertussen was het ook enorm beginnen te regenen en het blief die nacht gieten tot in de vroege ochtend. Onze gids bleef maar hopen voor goed weer anders zou het morgen moeilijk worden zei hij. Wisten wij veel....
We hadden een gezellige avond bij kaarslicht met de gidsen en de groep...en een fles lao-lao (lokaal gebrouwen rijst-whisky) die we, omwille van de zoveelste jungle-rule die we hadden uitgevonden, absoluut moesten uitdrinken wilden we de volgende dag mooi weer krijgen :-)
De volgende twee dagen deden we niets anders dan constant op meer dan 45 graden steile hellingen klimmen en dalen terwijl de gidsen voor ons het "pad" kapten in de ondoordringbare jungle-begroeing. En dat terwijl we om de zoveel meter onze kousen en schoenen moesten nakijken voor bloedzuigers, die samen met de vochtigheid van de partij waren. Echt zware trekking. De tweede nacht sliepen we in een soort van hut (die wel overal open was) gemaakt van bamboe en waar onze gidsen bananenbladeren hadden neergelegd als matras.



 Ze hakten allerlei zaken uit de dikke, sterke bamboetakken zoals kokers waarin ze het kokend water lieten afkoelen dat de volgende dag als drinkwater zou moeten dienen, en lao-lao shotglaasjes (want dat hadden we nodig om toch een beetje te kunnen slapen :-)), en "kommen" waaruit we moesten eten. Die avond kookten ze voor ons met enkel zaken die ze die dag in de jungle hadden gevonden. Geweldig om dat te zien, en overheerlijk om op te eten!! Na een even zware trekking de derde dag, genoten we 's avonds zo hard van die warme douche, de propere kleren, het zachte bed en eens wat anders dan sticky rice :-)

Vooraleer we onder de wol kropen, hadden we nog een gezellige avond met onze groep... en lao-lao :-)